Synagoga przy ul. Šternberskiej jest po raz pierwszy wzmiankowana w latach 1854 – 1855 – prawdopodobnie jako nowa budowla. To nietradycyjna późnoklasycystyczna wzgl. empirowa budowla, o elementach podobnych do synagog w miastach Benešov (1845), Nové Strašecí (1856) lub Vodňany (1852). Na parterze znajdowały się okna zakończone półkolem, powyżej nich okna okrągłe, 3 w elewacji zachodniej, 4 w ścianach bocznych i 3 w absydzie (dziś zamurowane) – była mocno oświetlonym budynkiem.
Synagoga przy ul. Šternberskiej jest po raz pierwszy wzmiankowana w latach 1854 – 1855 – prawdopodobnie jako nowa budowla. To nietradycyjna późnoklasycystyczna wzgl. empirowa budowla, o elementach podobnych do synagog w miastach Benešov (1845), Nové Strašecí (1856) lub Vodňany (1852). Na parterze znajdowały się okna zakończone półkolem, powyżej nich okna okrągłe, 3 w elewacji zachodniej, 4 w ścianach bocznych i 3 w absydzie (dziś zamurowane) – była mocno oświetlonym budynkiem.
Z ulicy wchodziło się do przedsionka, z lewej strony prowadzi klatka schodowa na galerię dla kobiet, umieszczoną w tylnej części i posiadającą łamany murowany parapet. Duże klasycystyczne sanktuarium z rozwidloną tarczą, kartuszem i napisami umieszczono w absydzie na podwyższonym podium, cenne dzieło lokalne (jeszcze na początku okupacji w sanktuarium przechowywano co najmniej 4 zwitki Tory). Wnętrze było oświetlane przez mniejszy mosiężny i duży żelazny klasycystyczny żyrandol oraz szereg lamp naściennych. W głównym pomieszczeniu znajdowały się dwa rzędy o 10-12 ławkach dla 5 osób (łącznie 100-120 siedzeń dla mężczyzn). Nabożeństwa odbywały się tutaj do lat trzydziestych XX wieku, przed wojną już tylko w główne święta.
W 1935 roku całe wyposażenie kościoła przekazano gminie żydowskiej w Benešovie. Po deportacji miejscowych Żydów synagoga służyła w czasie wojny jako skład starego żelaza. Po wojnie budynek synagogi został przekazany miastu, w 1957 roku dodano strop na poziomie galerii, podwyższono podłogę o ok. 1 m, zrównując ją z poziomem wejścia, wysokie okna w dolnej części zamurowano, na piętrze urządzono mieszkanie, a w dolnej części zakład fryzjerski. W 1995 roku przekazano ją na własność Gminy Żydowskiej w Pradze, elewacja została odremontowana przez miasto, od roku 2002 lokalnie ugrupowanie obywateli dąży do utworzenia ośrodka informacji i sali wystaw. Zakład fryzjerski zakończył działalność w roku 2003/04 parter został zaadaptowany na ośrodek informacji i salę wystaw (nowe drzwi, WC, malowanie wnętrza, posadzka z płytek ceramicznych). Salę wystaw udostępniono po raz pierwszy w Święta Bożego Narodzenia 2004, wystawa wędrowna Muzeum Żydowskiego w Pradze przebiega od 17.06.2005.
Podczas remontu przeprowadzono badania konserwatorskie i archeologiczne, odkryto oryginalną posadzkę ceramiczną, znaleziono też fragment żelaznego żyrandola. Budynek jest zachowana w bardzo dobrym stanie, brakują gwiazdy na dachu oraz napis nad wejściem.